Dziewięć: na tropie zbrodni

♪♫♪♫♪♫

- O Bardalu i jego kalesonach krążą legendy. Dlatego kupiłem podobne swojej córeczce.

- Cóż. - Tom chrząknął, próbując zdusić w sobie komentarz na temat mody dziewczęcej. - Nie od dzisiaj wiadomo, że Bardal to największy z największych. Wszakże kto jak nie on, tak popsuł Schlierenzauerowi zamek w kombinezonie, że nawet taśma klejąca nie pomogła? Kto zmusił samego Waltera Hofera do popierdzielania z siekierką? Kto zjadł wszystkie mannery Koflerowi, by ten spieprzył drużynówkę? Kto zdradza wszystkie tajemnice Tadziowi ze skijumping? Kto wymyślił kwestię "Potknąłeś się o próg" do reklamy Play'a?

- To był Anders? - Zdziwił się Jasiek, nagle nabierając do tego skaczącego Ziemniaczka ogromnego sentymentu. - Toż to kwestia mojego życia! Krążą plotki, że dzięki niej otrzymam w tym roku Oscara!

Hilde tylko rozłożył ręce z miną "Przecież to oczywiste".

- Ponoć Bardal był pierwszym człowiekiem, który rozśmieszył Ahonena. - Wyszeptał Rune, nadając całej sytuacji podniosłości. - I to on podpowiedział Kotowi jak ułożyć grzywcię, by leciały na niego gimhotki.

- Człowiek o tysiącu twarzy! - Podsumował krótko Fettner.

- Czyli to nie takie dziwne, że Severin akurat do niego pobiegł. - Jasiek powoli zaczynał rozumieć całą sytuację. Sevi, jako najbardziej prawy obywatel świata i Bardal - superbohater w ciele zwykłego skoczka, to mistrzowski duet, któremu nawet mroczne niczym Fannisowe spojrzenie zagadki nie straszne. Z taką ekipą Hayboeck musiał odzyskać swój makaron, innego wyjścia po prostu nie było.

- Więc... Co było dalej? - Jasiek nawet nie próbował kryć zaciekawienia. Rozparł się wygodniej na ławce i popijając mocną kawę w skupieniu słuchał opowieści, jaką skryła sylwestrowa noc.

***

- Michaelu Hayboeck, zaprawdę powiadam, twój makaron zostanie uratowany.

Michi poderwał do góry głowę, nie wierząc własnym oczom. Oto sam Bardal w swoim czadowym stroju Supermana stał przed nim w całej swojej cudownej okazałości i obiecywał uratowanie jego makaronu. W cieniu Andersa skromnie chował się Freund, nawet nie próbując przyćmić blasku Norwega. Nagle nadzieja rozbudziła serce Hayboecka; chłopak słyszał różne opowieści o niesamowitych czynach tego nadludzkiego Ziemniaka i wiedział, że jeśli Bardal się czegoś podejmie to nie spocznie, póki nie osiągnie wyznaczonego celu. I jeszcze ma do pomocy Sevika! Michi mógł odetchnąć z ulgą.

- Nie wierzę! Dożyłem momentu, kiedy na własne oczy zobaczę SuperBardala w akcji! - Dejvi rzucił na stół swoje karty, po czym, onieśmielony podszedł do Norwega. - Czy mogą ci jakkolwiek pomóc?

Bardal kiwnął głową.

- Możesz nosisz worek z moimi narzędziami.

Dzióbacki z nieopisaną radością przyjął od skoczka jego tobołek. Wciąż nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Oto spełniały się jego najskrytsze marzenia.

- Proponuję zacząć od przeczesania pokoju Hayboecka. - Zwrócił się do Andersa Severin. Norweg zgodził się z nim i razem udali się do austriackiej sypialni. Oczywiście gromadka gapiów ruszyła za nimi; patrzenie na cuda, jakich dokonał SuperBardal było zawsze niesamowitym przeżyciem.

Anders i Severin dokładnie przeszukali pokój, zacząwszy od walizek zawodników, skończywszy na tak popularnej wśród Austriaków przestrzeni pod łóżkiem. I to właśnie tam Freund znalazł podejrzanie znajomo wyglądający papierek po miętówce. Blondyn nie miał żadnych wątpliwości, co do osoby, która go tam, zapewne przez nieuwagę, pozostawiła, albowiem tylko jeden człowiek jadł te ohydne cukierki pachnące gorzej od studzienki kanalizacyjnej.

Wank!

Sevi znalazł się między młotem a kowadłem. Co robić? Zdradzić własnego przyjaciela? Uchronić go? Z bolącym sercem Niemiec podjął decyzję. Litera prawa musi wygrać.

Dlaczego Wanki dopuścił się przestępstwa? Oh warum?

- To Andreas Wank. - Orzekł wreszcie Severin, nawet nie podnosząc wzroku z nad podłogi. Było mu wstyd za własnego przyjaciela.

- Dawidzie, tomahawk. - Powiedział spokojnym głosem Bardal.

Kubacki ze swoistym wzruszeniem i niesamowitą podniosłością wyciągnął z worka małą siekierkę i niemal z namaszczeniem podał ją swojemu idolowi.

Severin ze strachem spojrzał na broń.

- Andersie...?

- To koniecznie, Severinie. Chodźmy.

I poszli.

***

Andreas Wank kończył upychać makaron pod łóżkiem Romana Koudelki, gdy jego uszów dobiegł znajomy głos. Wziął z szafki Czecha szklankę i przyłożywszy ją do drzwi, zaczął nasłuchiwać. Szybko wydedukował, że korytarzem szedł Severin w towarzystwie Bardala.

- Wanki, to tak naprawdę dobre stworzenie. Nie mam pojęcia, dlaczego tak karygodnie postąpił.

- Ta niemiecka krew, pff.

- Ziemniaczku drogi, proszę, poskrom swoje nacjonalistyczne poglądy.

- Wierzę w stereotypy, co chcesz.

- W horoskopy może również?

- Oczywiście. Rano przeczytałem, że uratuję ludzkość i proszę, co robię? Ratuję ludzkość! A przynajmniej tą trzymającą kciuki za Hayboecka.

- A co pisali o rybach?

O Pointnerze Krzyczący i Koflerze Klatą Świecący, czy to Dzióbacki?, zdziwił się Wank. Nie myślał, że Sevik weźmie sobie do pomocy aż tylu ludziów. Przecież sam dałby radę, jest najlepszym z najlepszych.

- Hmmm, że spotka cię przygoda życia. I żebyś uważał na włosy.

- Świetna mi tam przygoda życia. Janek mnie zdradził, mi świat przed oczami wiruje i chodzę pokonując wszystkie prawa grawitacji, a we włosach mam mannery! W dodatku zaprzyjaźniłem się z Tomem Hilde, więc moja nienaganna reputacja legła w gruzach, delikatnie mówiąc. I nie chcę myśleć o tym, z jak ogromnym kacem się rano obudzę.

- Typowy Polak.

- Dawidze, doprawdy, zachowuj się profesjonalnie. Mamy robotę do zrobienia.

- Okej.

Jeszcze przez chwilę Wanki słyszał oddalający się tupot stóp, po czym z powrotem na korytarzu zapanowała cisza. Niemiec odetchnął z ulgą i opuścił pokój Czecha. Niech Walterowi będą dzięki, że Wieżowiec nie został przyłapany na gorącym uczynku. Teraz został mu do spełnienia jeden punkt z jego listy: zniknąć.

*

- Nikogo nie ma.

- Niemożliwe. Wprawdzie Wanki mówił, że ma coś do załatwienia, ale myślałem, że chodzi mu o sen. Gdyby mógł, przespałby życie.

- Uciekł. Czyli naprawdę to zrobił.

Severin westchnął ciężko, po czym usiadł na łóżku Andreasa. Wszystkie poszlaki wskazywały, że to Wank dokonał tak strasznej zbrodni, a Freund przecież nie mógł kłócić się z tak oczywistymi wskazówkami. Ale... Coś mu nie pasowało. Bo Wanki, mimo nielicznych grymasów i złości, był potulny jak baranek, który najchętniej przytuliłby każdego człowieka na świecie. Wtem łapka Severina na coś natrafiła. Mężczyzna niechętnie podniósł jakąś klejącą się od miętówek kartkę, na której ktoś kurzym pismem napisał informację, która zatrzęsła światem Severinem. To nie mogła być prawda, po prostu nein.

- SuperBardalu, mamy problem. Andreas Wank został porwany przez porywacza makaronu...

*********

O Severinie wkładki gryzący i tak pięknie Kryształową Kulę wznoszący, w jakich bólach i mękach ten rozdział został pisany, to chyba nikt się nie dowie. Ale jest! Bylejaki i krótki, ale jest. Z następnym może będzie łatwiej.

A tymczasem Wam, moje najdroższe chciałam złożyć najserdeczniejsze życzenia. Żebyście przeżyły święta w przyjemnej, rodzinnej atmosferze, żeby śnieg przestał sypać z nieba (gdzie był, jak były skoki w Polsce?) oraz by zajączek był hojny. Wesołego jajka!