Szesnaście: Degustacje i inne takie

♪♫♪♫♪♫

- Jeśli trener się o tym dowie... - Dawid wstrzymał oddech, przerażony wizją wściekłego Kruczka. - Na pewno się dowie. Sam widziałeś, jak skoczyłem w próbnej. Przecież on tutaj zaraz wparuje, będzie chciał wiedzieć wszystko, wymusi na mnie prawdę torturami! Pewnie już grzeje prostownicę i szuka po sklepie jakieś turbochemicznej odżywki do włosów.

- Stary, nie panikuj. - Mruknął Ziobro. Próbował udawać opanowanego, by w ten sposób wesprzeć Dzióbiego, ale, szczerze mówiąc, telepał się jak tłuszczyk na ciele starych związkowców. - Wymyślimy jakąś historyjkę.

 - Wymówka ze zdechłą rybką ani malowanie płotu przyszłej teściowej tym razem nie przejdą. - Kubacki wydął usta. - Jestem zgubiony!

Wtem rozległo się głośno pukanie. Dawid wstrzymał oddech, w duchu odmawiając zdrowaśki, by jego śmierć była szybka i bezbolesna. Wiedział, że wściekły Kruczek to nie łagodny Kruczek.

Jednak rozczapirzona głowa, która po chwili pojawiła się w drzwiach domku nie należała do Łukasza. Tak samo, jak żółta kurtka z czarnym napisem "Deutschland" na plecach i twardy, niemiecki akcent.

- Guten Tag.

- Rysiek! - Z serca Dzióbiego spadł głaz wielki jak ego Kota. Z tego szczęścia miał ochotę wyściskać Freitaga, póki temu nie zabraknie tchu. Może pożyje jeszcze pięć minut!

Może w tym czasie wymyśli jakąś lepszą wymówkę.

- Przyniosłem ulotki, o których wczoraj wam mówiłem.

Albo dowie się kolejnych rzeczy, których powinien się wstydzić. Które sprawią, że trener tupnie nogą, zbełta, powyklina i wyrzuci z drużyny...

*

Norwegowie byli naprawdę zabawni, choć w piciu narzucali takie tempo, że Dzióbao szybko przywitał się z helikopterem w głowie. Tylko, że jakoś mu to nie przeszkadzało. Bo przecież było całkiem miło, a Dawidowe myśli nie pędziły ku presji, jakiej starał się codzienne sprostać. No i - co ważniejsze - znalazł nowych kumpli, takich, którzy nie śmiali się za każdym razem, gdy zaczynał rozmowę o rossmanowych promocjach lub nawijał o nowych, modowych trendach.

Nawet Janek patrzył na niego przychylniejszym okiem, gdy Dzióbi poruszał temat wpływu niskiej temperatury na kondycję włosów. A przecież na każdą kłakową wzmiankę reagował wręcz alergicznie!

Wszystko wreszcie się układało!

- Mogę się dosiąść?

Koło ich stolika zatrzymał się Richard Freitag. Kubacki przekręcił nieco głowę, zastanawiając się, czy w czasie tego Sylwestra spotkał się już z Niemcem. Cóż, w ciągu wieczoru przewinęło się przez jego życie wielu ludziów, ale zdecydowanie nie było wśród nich Ryśka. A dziwne, bo przecież skoczek od melanży nigdy nie stronił.

W każdym razie, Freitag otrzymał odpowiedź pozytywną i wraz ze swoim piwem przysiadł się do polsko-norwerskiej paczki.

- Musiałem wyrwać się z hotelu, bo Wanki i Sevik kłócą się jak stare małżeństwo. Nawet talerze i wkładki latają. - Wytłumaczył Niemiec, obracając w dłoniach butelkę heinekena i uśmiechając się nieco nerwowo. - Wiecie może, o co im poszło?

Każdy wlepił wzrok w coś, co nie było oczami Freitaga; Dzióbi okazał zainteresowanie własnym, poogryzanym paznokciom, Janka zainteresowała kula dyskotekowa, Tom kontrolował końcówki swoich włosów, Fannemel zaczął hejtować jakieś lale, które nie mogły oderwać od niego wzroku, a Velta... Velta po prostu gapił się w przestrzeń z totalnym nieogarem na fejsie.

- Czyli wiecie.

- To długa historia. - Westchnął Tom z miną kogoś, kto nie ma czasu na pierdoły. - Wiesz, jak to jest, Wank chciał dobrze, a wyszło jak zawsze. Ale teraz to nieważne. Napijmy się.

I się napili. A potem znowu i znowu. Aż Dejvi zapomniał, jak ma na nazwisko i każdemu - no okej, każdej nowo poznanej niewieście przedstawiał się, jako Michał Anioł. I flirtował! Walterze słodki, flirtował, jakby był zakochaną na zabój licealistką próbującą zdobyć aktualną miłość swojego życia. Szło mu, jakby co najmniej samym Hilde był, a kobiety, słodki niczym miód, lgnęły do niego z szybkością Usaina Bolta.

W życiu nie miał takiego powodzenia, jak tej nocy!

- Hej, Jungs, musicie wpaść do mojego Ferienhaus! - Richard objął ramionami Dawida i Janka, nieco chwiejąc się na nogach. Jego oczy lśniły od alkoholu, a włosy zaczęły żyć swoim życiem, niemiłosiernie się wijąc i odstając na wszystkie strony świata. - Mamy bardzo fajną ofertę dla sportowców! Dla was ze zniżką, meine Kollegen!

Kubacki wyswobodził się z objęć Niemca. O nie, wiedział, że jak Ryś zacznie ględzić o swoim Ferienhaus to nie poprzestanie na jednym zdaniu. Będzie mówić i mówić, aż nocy będzie mu mało.

- Wpadniemy, na pewno.

- Widoki są cholernie wunderbar! Naprawdę, lepszych w Niemczech nie uświadczycie. Nasz pensjonat wygodny, w okolicy znajdzie się bar z  schӧne paniami. Wszystko, co chcecie znajdziecie w Ferienhaus Freitag.

- Wierzymy ci na słowo...

- Ależ ja nie kłamię. Pojedziecie, zobaczycie...

- Wiemy, wiemy.

- Ale...

- Rysiek! Zobacz, jaka ładna dziewczyna.

Richard obrócił głowę, spoglądając na młodą kobietą siedzącą w kącie baru i sączącą kolorowego drinka.

- Okej, przyniosę wam jutro ulotki. A teraz idę zaprosić tę piękną damę, bo wiecie, mamy ładne apartamenty dla małżeństw. Jeszcze nie wiem, czy są, uh, wygodne. Muszę je wypróbować. I chyba wiem z kim.

- Idź już!!!

I poszedł.

- Jak myślisz, ile z nim wytrzyma? - Janek szturchnął Dawida w bok, z rozbawieniem patrząc jak Freitag, nawijając na palce swoje ciemne włosy i robiąc słodkie minki, próbuje uwieść dziewczynę.

Dzióbi obdarzył Niemca oceniającym spojrzeniem.

- Na pewno niedługo. Więc zwiewajmy.

♪♫♪♫♪♫

Więc wyszli z klubu, kierując się w stronę hotelu. Noc była jasna, choć cholernie zimna. Śnieg skrzypiał pod nogami, echa śmiechów niesione ulicami Garmisch dźwięczały w uszach. Dawid niepewnie spojrzał na Janka.

- Nie będziemy rozpamiętywać naszej kłótni, prawda? Nie lubię się z tobą kłócić.

- Wiem, Dzióbi. - Ziobro uśmiechnął się lekko. - Oboje byliśmy idiotami, ale wiesz, jesteś moim przyjacielem i nikt tego nie zmieni.

Kubacki wyszczerzył zębami.

- Dobrze to słyszeć. - Powiedział. - Nie chce mi się jeszcze wracać do hotelu. W końcu to Sylwester, jej, nawet nie pamiętam, kiedy ostatni raz porządnie schlałem się w Sylwestra!

- Poczujesz to jutro i to bardzo mocno. - Zachichotał Janek. - Powinieneś pójść spać, jutro konkurs.

Blondyn westchnął głęboko, jakby nagle markotniejąc. Spojrzał na Jaśka smutnymi oczami, ręką potarł szorstki policzek. To chyba nadszedł TEN moment - taka krótka chwila, kiedy Dawid jest na tyle pijany, by uzewnętrzniać się każdej napotkanej osobie. Włącza wtedy w telefonie swoją emo playlistę, wyrzuca z siebie wszystkie troski, trochę użala się nad niesprawiedliwością świata, a potem popija swoje wyznania jakąś mocną gorzałą i na powrót jest wesołym Dzióbao, którego poczucie humoru nie zna granic.

Janie, ratuj się póki możesz.

Kubacki wyciągnął z kieszeni telefon, poszperał w nich trochę, a kiedy z głośnika wypłynęła piosenka Jeden Osiem "Jak zapomnieć", uśmiechnął się satysfakcją.

- O nie. - Jęknął cicho Ziobro.

- Posłuchaj. - Dawid usiadł na pierwszej napotkanej ławce i pociągnął kumpla za rękaw, by ten usiadł obok niego. - Na kochanicę Apolla, wszystko jest tak, jak być nie powinno. I to nie tylko dzisiaj, to tak... przez całe życie.

Janek wykrzykiwał twarz w grymasie i uniósł głowę, w duchu wręcz krzycząc do Tego na Górze o wręcz anielską cierpliwość do tego kudłatego barana. Bo z takim to naprawdę trudno wytrzymać, zwłaszcza, jeśli przebywasz z nim prawie dwadzieścia cztery na siedem.

- Co masz na myśli? Tylko - Ziobro rzucił blondynowi ostre spojrzenie - zero nawijania o włosach.

Dzióbao spochmurniał, ale grzecznie pokiwał głową.

- Bo ja skacze na lewo, wiesz? A jak nie skacze na lewo to za wysoko. Albo za krótko. Ewentualnie wszystko na raz. I tak mało czasu spędzam ze swoją dziewczyną, a jeśli już spędzamy razem czas to jemy i oglądamy tv. Tak jakbyśmy byli starym małżeństwem. Na litość kruczkowską, to już przecież Tajner ma bardziej urozmaicone życie miłosne łamane przez erotyczne.

- Cóż, nikt nie posiada w sobie tyle seksapilu, ile Apollo.

Dawid parsknął.

- Zawsze myślałem, że to ja jestem pierwszą twarzą polskiej drużyny w skokach narciarskich. A tu okazuje się nią sześćdziesięcioletni facet z nadwagą.

Jeden Osiem zamilkli, by po chwili mogła rozbrzmieć Verba i "Młode Wilki VI". Czyli robiło się coraz sentymentalniej, a tym samym coraz gorzej. Janek na samą myśl aż zadrżał i już począł szukać po kieszeniach czystych chusteczek, które będzie mógł podarować Dawidowi, gdy ten całkiem się rozklei.

Dzióbi zawsze płakał, przy "Młodych Wilkach".

- Czuję się nieszanowany. A ja tylko chciałbym, aby ktoś mnie podziwiał, by patrzył na mnie jak na superbohatera, który potrafi wzbić się w powietrze i pływać wśród chmur. Bożenko, jaka ta piosenka jest smutna.

- Chusteczkę?

- Jasne, dzięki. Jesteś najlepszy, wiesz? Chociaż ty jeden jesteś przy mnie, choć jestem chodzącą porażką.

- Eejj. - Janek szturchnął kumpla w bok, by trochę go rozweselić. - Ale nikt nie ma takich zdrowych i ładnych włosów jak ty.

- No racja. - Dawid uśmiechnął się przez łzy, po czym przełączył piosenkę na Rubika. - No co? Tamta mnie tak bardzo dołowała. - Wyjaśnił, gdy podchwycił zdziwione spojrzenie Ziobry.

Jan wzruszył ramionami.

- Możemy sobie poklaskać jak chcesz. I pośpiewać! Mówią, mówią, że mówią, że to nie jest miłość, nie.

- Ładnie wyciągasz, ale... - Dawid wykonał bliżej nieokreślony ruch głowy. Janek nie zrozumiał.

- Że niby okna z ram wypadają? No bez przesady.

- Nie. - Dawid zaśmiał się. - Czas zmienić Rubika na Matta Pokorę i odwiedzić hotel Francuzów. I może wreszcie zacząć słuchać kogoś na czasie, wiesz 1D, Sarsa i takie tam.

Wina! Dużo wina!, pomyślał tylko Ziobro i dał porwać się Dzióbackiemu.

***

- Roquefortu?

- Co?

Jan spojrzał podejrzliwie na Ronana Lamy Chappuisa, który stał przed nim z wielkim uśmiechem na twarzy i kawałkiem jakieś dziwnej masy w ręce. Śmierdzącej masy, trzeba dodać. Polak skrzywił się i aby ukryć niechęć, wziął potężny łyk wina ("najlepszego wykwintnego wina, lepszego w całej Francji nie znajdziesz" - Descombes Sevoie 2k15).  Hej, przecież żadnych żabich udek czy innych ślimaków nie będzie jadł, mowy nie ma. Jeszcze się potruje i cały dzień spędzi w łóżku, raz po raz biegając do toalety, zamiast dopingować orzełków na skoczni.

- Sera, ignorancie. - Ronan fuknął, obdarzając go pełnym wyniosłości spojrzeniem. Odwrócił się na pięcie i dumnie odszedł w stronę Kubackiego.

Niedobrze, czyżbym złamał etykietę królewską?

Z poczuciem winy podszedł do stołu, który uginał się od dziwnych, francuskich przystawek i butelek z winem. Krytycznie prześlizgnął wzrokiem po tych wszystkich - okej, niech im będzie - wspaniałością, po czym zatrzymał spojrzenie na czymś dziwnym, białym i w niebieskie plamki.

To niby ser? Capi jak majtasy Bieguna.

Jan zacisnął palcami lewej ręki nos, do drugiej dłoni biorąc kawałek tego, eh, sera. Zamknął oczy, zmówił zdrowaśkę i wziął porcję roquefortu do ust. Przez chwilę chciał zwrócić przeżuwany kawałek i wypić całą butelkę Château Calon-Ségur rocznik 1996, aby pozbyć się tego ostrego, nieprzyjemnego posmaku, póki nie zorientował się, że w sumie ten ser nie jest taki zły. Właściwie smakował mu. O Klemeńku wciąż rosnący, przecież to smakuje, jak olimpijski medal wywalczony latami treningów, hektolitrami krwi oraz potu. Niebo w gębie!

Skoczek pożarł cały talerz, nie przejmując się tym, że prawdopodobnie tak nie wypada. Bo jak żreć taki wykwintny ser, jakby był jakimś kawałkiem kiełbasy wiejskiej? Toż to powinno się stać w szanowanym towarzystwie i rozpływać się nad walorami smakowymi tego ósmego cuda świata. Jednakże Janek pieprzył to. Nie mógł powstrzymać się przed pochłonięciem każdego kawałka roquefortu. Z ustami wciąż wypchanymi serem pobiegł do Ronana, który spojrzał na niego z przerażeniem.

- W pytę ten wasz ser! - Pochwalił Ziobro, a nabiałowe okruszki poleciały prosto na wykrochmalony kołnierz Francuza.

Ronan zaczerwienił się po koniuszki uszów, nawet nie próbując kryć odrazy.

- Cóż to za zniewaga!

I w tym momencie Janek poczuł, że koniec świata jeszcze nigdy nie był bliższy.

************

No cześć po - o rety - prawie trzech miesiącach!

Przepraszam za tak długą nieobecność i, aby chociaż w małym stopniu ją zrekompensować, starałam się, by rozdział był odrobinę dłuższy niż te ostatnie. Całość okazała się średnia, ale bardzobardzobardzo potrzebuję nowego sezonu. Rozumiecie, nie? :(

W ogóle... jesteście tutaj, prawda?

Halo?