Piętnaście: Za przyjaźń.

♪♫♪♫♪♫

Deschwanden zawiesił głos, delektując się przerażonymi minami Polaków. Skoczkowie mocno zaciskali pięści, z zapartym tchem słuchając historii Gregora i modląc się w duchu o happy end. Wiele działo się tej nocy, ale nic nie mogło się równać współudziale w zabójstwie. Przecież nigdy by sobie tego nie wybaczyli. NIGDY!

- No mówże, co było potem? - Głos zadrżał Dawidowi. Zacisnął mocno oczy, czując jak traci grunt pod nogami. To wszystko nie mogło być prawdą. Nie. Nienienie. Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów, które mogłyby wyrazić to, jak podle się czuł. Na szczęście poczuł, jak Janek kładzie dłoń na jego ramieniu. Co by się nie zdarzyło, przejdą przez to razem.

- Cóż. - Szwajcar zmrużył oczy, uśmiechając się cwano. Te rzadkie chwile, w których udawało mu się manipulować uczuciami innych przynosiły mu tyle radości, ile rozmowa z Włodzimierzem Szaranowiczem, w której komentator nie odnosił się do potężnego wzrostu Gregora.

- Gregor! - Zawołali równo Ziobro i Kubacki. Z tych nerwów zaczęli się trząść i pocić. W końcu, ileż można?

- No okej, okej. - Szwajcar przewrócił oczami, ale w końcu wrócił do opowieści.

***

Janek krzyknął z przerażania, Dawid zakrył dłonią oczy, a Simon w głębokim szoku patrzył, jak śniadanie ucieka mu z deski do krojenia. Tasak Szwajcara zatrzymał się dosłownie centymetr od ciała królika, omal nie przycinając mu ogonka. Zwierzak jakby pokręcił z dezaprobatą wąsami i kicnął w bok, jak najszybciej chcąc się oddalić od Ammanna.

- Nie żyje? - Zapytał słabo Dzióbao, nawet nie zdejmując z oczu dłoni. Widok krwi zawsze sprawiał, że blondyn mdlał jak hot trzynastki na widok nagiego torsu Wellingi.

- Co ja powiem Prevcowi? To wszystko moja wina. - Lamentował Ziobro. - I jak ja się z tego wyspowiadam księdzu Bożydarowi?

Ammann westchnął z frustracją. Naprawdę miał ochotę na ten rosół. Ale skoro królik należał do Prevca to może i dobrze, że jednak nie trafił tasakiem w futrzaka.

- Chybiłem i królik gdzieś zwiał.

Z serc Polaków spadły ogromne ciężary. Jak dobrze, że nie będą musieli tłumaczyć się Peterowi z trupa. Perspektywa spotkania w jakimś zaułku Gangu P nie była szczególnie zachęcająca, albowiem każdy wiedział, jacy bracia Prevc - wbrew pozorom - potrafią być agresywni.

Chwila ulgi nie trwała jednak długo, gdyż drzwi odtworzyły się nagle, a do pomieszczenia wparował czerwony ze złości Peter. Za nim podążał struchlały Deschwanden.

- Gdzie mój Truś, niegodziwcy?! - Wrzasnął. - Musiałem przerwać zabawę ze ślicznymi dziewczynami, bo wyczułem, że dzieje się mu coś niedobrego.

Wtem spojrzenie Słoweńca spadło na leżący na desce tasak oraz stojącego nieopodal Ammanna. Peter zacisnął pięści i rzucił się na Szwajcara, przewalając go na ziemię i częstując swoim popisowym prawym sierpowym. W obliczu straty najbliższych w Peterze zawsze włączało się poczucie, że musi bronić bliskich choćby do ostatniej kropli krwi. Nikt bezkarnie nie mógł grozić jego rodzinie, a Truś bez wątpienia do niej należał.

Minęło kilka minut i ciosów zanim polskim skoczkom udało się odciągnąć Słoweńca od Ammanna. Gregor natomiast wylał na Prevca garnek lodowatej wody, aby nieco ostudzić rozgrzanego furią sportowca.

- Uspokój się. Truś żyje. - Zapewnił Janek, na co Słoweniec prychnął.

- Miałeś go pilnować! Gdzie on jest?

Ziobro spuścił oczy, czując jak wstyd pali mu policzki.

- Uciekł.

- Jak to uciekł?!

Polak wzruszył żałośnie ramionami, na co Prevc prychnął z rozdrażnieniem.

- Hej. - Dejvi poczuł się w obowiązku uratowania przyjaciela od nienawistnych spojrzeń Petera. - Może na rozluźnienie strzelimy sobie kolejkę, a potem pójdziemy szukać twojego królika?

- Dejvi, to nienajlepszy pomysł, przecież przed chwilą umierałeś...

- Eww, ja wezmę jakąś mrożonkę, coby mieć czym czoło uratować i spadam. - Rzucił Ammann, znacząco spoglądając na Petera.

- Właściwie... Muszę się napić, inaczej zwariuję. Myśl, że mój Truś kica gdzieś wśród tylu przebywających tutaj dzikusów sprawia, że wariuję jak Walter podczas sprawiedliwego i sprawnego konkursu. - Stwierdził Prevc.

Kubacki uśmiechnął się promiennie i zaczął myszkować po pomieszczeniu. Ucieszył się, gdy znalazł półkę z drogimi i wykwintnymi szampanami. Peter na pewno nimi nie pogardzi, przy okazji rozluźniając się i przestając srać żarem. Tak, to był całkiem dobry pomysł.

Więc chłopcy napili się, wznosząc toast na cześć Nowego Roku i zapominając o wszelkich problemach.

***

Velta westchnął głośno i po raz kolejki przechylił flaszkę z polską wódką.

- Ile razy mam jeszcze was przepraszać? - Mruknął, rzucając niby przyjaciołom niechętne spojrzenie. Miał już dość. Łasił się przed nimi, przynosił kolorowe drinki i obsypywał komplementami, a oni mieli go w nosie. Nawet Fannis zaprzestał hejtowania go wzrokiem! Zupełnie jakby był powietrzem. I to po tych wszystkich latach, kiedy był im tak oddany, mimo ciągłych żartów i docinków z ich strony. Niewdzięcznicy.

Ale... Byli jego przyjaciółmi i nie zamierzał odpuścić.

- A może przez chwilę postawicie się w mojej sytuacji?

Nic. Cholerna cisza. Skoczkowi chciało się ryczeć z bezsilności.

- I to wszystko przez jeden, głupi taniec, tak? Okej, jeśli chcecie, już nigdy nie będę tańczył. Koniec z dzikimi bansami po stołach. - Rune skrzyżował ramiona na piersiach, patrząc na nich wyzywająco. Mógł to zrobić. Kurwa, oczywiście, że mógł dla nich przestać tańczyć. Nawet jeśli była to jego, poza skokami, największa pasja w życiu.

- To było coś więcej niż taniec. - Mruknął z nad drinka Tom.

Aha, to już jakiś postęp!, wykrzyknął w duchu Turtle.

Rune postanowił, że spróbuje ich sprowokować. Przecież potrzebowali szczerej rozmowy. Jakiejkolwiek rozmowy.

- Ach tak?

- Zakumplowałeś się ze Schlirencałą. - Hilde wymówił nazwisko swojego największego wroga z jawną niechęcią. - Przecież wiesz, jak go nie znoszę. Pieprzona księżniczka.

- Oj tam, od razu zakumplował.

- Myślałem, że tylko z nami lubisz tańczyć. - Dopowiedział Fannemel.

Rune przewrócił oczami.

- Szkoda, że wy nie lubicie tańczyć ze mną.

- Bo to niebezpieczne. Pamiętasz, jak raz popchnąłeś biodrami Stjernena i wpadł na stół? Cztery szwy, kolego. Cztery!

Velta zarumienił się na to wspomnienie. Tańczyli wtedy do Samba de Janeiro i wydawało mu się, że za słabo machał biodrami. Więc rozkołysał się bardziej i bam, Stjernen w szpitalu.

- Ale dzisiaj pokazałem wam, że jednak nie jestem taki beznadziejny. Szkoda, że nie dostrzegliście we mnie potencjału.

- Nie rób z siebie ofiary. - Rzucił z przekąsem Tom, ale Rune zauważył, że jego spojrzenie nie było już tak pewne. Powoli zaczęli pękać. Albo mieli już dość, że marudził gorzej niż Tande, który znowu nie może znaleźć swojego lakieru do włosów.

- Może trochę przesadzaliśmy. - Fannis zagryzł wargę, usilnie nad czymś myśląc, o czym świadczyło zmarszczone czoło i skupienie, które nie często gościło na Andersowej twarzy.

Nadzieja znowu zapłonęła w sercu Rune. Aż z tej radości wziął łyka wódki.

- Więc mi wybaczycie? - Spojrzał na kumpli, próbując wyglądać jak kot ze Shreka. Albo jak sto nieszczęść.

Chłopcy przez chwilę mruczeli coś pod nosami, ale w końcu wyciągnęli w stronę Delty dłoń, uśmiechając się niepewnie.

- No okej. Zgoda.

- Już się na ciebie nie gniewamy.

- A nawet - Hilde zawiesił głos, taksując Rune spojrzeniem. - Jeśli znowu będziemy nagrywać filmik, w którym tańczymy...Nie zamkniemy cię w piwnicy. Pozwolimy ci tańczyć. I zaproponować choreografię.

Żółwik był wzruszony. Do cholery, gdyby mógł, zamieniłby się w fontannę, aby oczyścić siebie z wszystkich negatywnych emocji, jakie targały jego drobnym ciałkiem. Niemal usłyszał, jak kamień spadł z jego serca, a chóry anielskie zaczęły śpiewać gdzieś na skraju jego umysłu. Wybaczyli mu, czy ta noc nie mogła skończyć się piękniej?

Już miał rzucić się w ich ramiona i wyrazić słowami swoją wdzięczność oraz lojalność, kiedy skoczkowie wstali ze swoich miejsc podekscytowani, jakby ktoś podarował im gwiazdkę z nieba. Może faktycznie tak było, stwierdził Delta, gdy zobaczył, jak Fannis trzymał w swoich ramionach małego i do porzygu słodkiego królika.

***

- To gdzie proponujecie zacząć szukać? - Zapytał Janek, słaniając się no nogach. Za dużo szampana, oj za dużooo. Chyba trochę przesadziliśmy. Już współczuł Dawidowi i Peterowi, w końcu będą musieli jutro wziąć udział w konkursie. Właściwie to dzisiaj. Przechlapane. Bo kac morderca był bardziej niż pewny.

- Gdzie najbardziej lubi kicać?

- To królik. - Prevc posłał Dejviemu zirytowane spojrzenie. - Nie ma ulubionych miejsc.

Kubacki tylko wzruszył ramionami.

- Chociaż... - Słoweniec zadumał się. - Wydaje mi się, że Truś, słuchając łupanek jest jakiś bardziej pobudzony i szczęśliwszy, więc może... klub?

- Znowu? - Dejvi jęknął. Ten klub, póki co, nie był dla niego łaskawym miejscem.

- Idziemy!

***

Fannemel tulił do siebie królika, jakby nie mając zamiaru puścić go kiedykolwiek. Co chwilę głaskał go po pyszczku lub całował w czubek głowy, wyglądając przy tym, jak ośmiolatek, który wreszcie dostał wymarzonego pieska. Deltę bawił ten widok, ale nic nie mówił. Wciąż miał nadzieję, że Anders pozwoli mu - choć przez chwilę - potrzymać zwierzaczka. Królik od razu wpadł mu do serca.

- Może nauczymy go skakać przez płonącą obręcz? - Zaproponował Tom. Aż oczy mu błyszczały na myśl o tym, czego ten królik może dokonać. - Walterze Nielitościwy, jeśli nauczymy go czadowych trików, na zawsze zamkniemy mordę Bjoernowi. Koniec z wysłuchiwaniem o jego cudownych i niesamowitych psach!

- Może wreszcie przestałby być taki monotematyczny. - Pokiwał głową Fannis.

- No nie wiem. - Rune nie był przekonany do pomysłu Hildeły, ale nie chciał za ostro zaprotestować. Wiedział, że kompromis, który osiągnęli był jeszcze za kruchy, by wystawić go na próbę różnicy zdań. - On jest taki malutki. A co jeśli spali sobie ogonek?

- Nie bądź babą. Będzie fajnie.

Rune westchnął, ale nic już nie odpowiedział. Niech się dzieje wola Hildeła, może wszystko ujdzie im na sucho, a królikowi nic nie będzie.

- A może jakoś go nazwiemy? - Zapytał, przyglądając się uważnie futrzakowi.

Jego kumple pokiwali głowami.

- Tom?

- Co jeszcze?

- Tom Junior?

- A idź się puknij w tę głupią łepetynę.

- Alex.

- Co?

Rune wzruszył ramionami, próbując znieść przewiercające spojrzenia swoich łosi. Tylko spokojnie, Velta. Raz dwa trzy.

- Alex. Tak na cześć trenera. Na pewno się ucieszy. - Odpowiedział, nie dając się ponieść emocjom. W środku radość i samozadowolenie wręcz go rozrywało. - Poza tym ma podobne oczy do trenera, tylko spójrzcie.

Hilde i Fannis zamyślili się nad jego pomysłem. Po minucie ich lica rozświetliły się w szerokich uśmiechach.

- Typowy Velta-lizus. Ale dobry pomysł nie jest zły, kolego.

I nawet - w ramach nagrody - pozwolili mu przytulić królika!!!

***

Kubacki, Ziobro, Prevc i Deschwanden z oddali obserwowali, jak Velta ustawiał na stoliku jakąś obręcz, a Tom bawił się zapalniczką. Niepokoił ich ten widok, zwłaszcza, że Truś znajdował się w objęciach Fannemela, którego oczy, o dziwo, nie były przepełnione hejtem, a miłością w najczystszym wydaniu.

- Mój Truś potrafi rozkochać w sobie każdego. - Powiedział z dumą Peter. - Więc już chyba rozumiecie, że to najlepszy bajer na laski, nie?

- To teraz chyba nieistotne.

- Tak, tak. - Peter zarumienił się. - Więc co? Idziemy?

Chłopcy przytaknęli i podeszli do stolika Norwegów pewnym krokiem i z dziarskimi minami, próbując wyglądać na niebezpiecznych mięśniaków. Chrząknęli głośno i skrzyżowali na piersiach ramiona, czekając aż jaśnie panowie ich zauważą.

Norwegowie jednak, zaabsorbowani swoimi pomysłami, nawet na nich nie spojrzeli.

Peter nie wytrzymał. W końcu jakiś Norweg nie będzie dłużej molestował jego królika, a tym bardziej nikt nie będzie go tak bezkarnie olewał.

- Co wy, do cholery i ośmiu Janusów, robicie z moim królikiem?! - Zagrzmiał, łypiąc na nich groźnie.

Norwegowie wreszcie zaszczycili Prevca spojrzeniem.

- Z jakim twoim królikiem? Alex jest nas. - Odparli lekceważąco.

W Peterze się zagotowało. Chciał rzucić się na nich i pięściami wybić im z głowy jego królika, ale koledzy Polacy i kolega Szwajcar powstrzymali go. Swoją drogą, ALEX?! Czy oni chcą skrzywdzić tego zwierzaka do końca jego króliczych dni? Idioci!

- Nazywa się Truś i należy Prevca, więc bądźcie tak mili i go oddajcie. - Powiedział stanowczo Jan, omal nie dostając z łokcia od wyrywającego się Petera.

Tom cmoknął z niezadowoleniem.

- Mamy oddać go takiemu furiatowi? - Prychnął. - Co najwyżej możemy poskarżyć się na niego obrońcom praw zwierząt.

- Pięć flaszek Pana Tadeusza.

- Okej.

- Ale Tom?

- Fanni, oddaj Alexa Peterowi. - Hildełowi aż oczy się zaświeciły. W końcu nie od dziś wiadomo, że darmowa polska wódka to coś, co tygryski lubią najbardziej.

Fannemel z bólem w sercu i hejtem w spojrzeniu przekazał królika Prevcowi. Peter od razu przytulił go do siebie, obiecując mu, że już nigdy go nie opuści i nie pozwoli, by jakieś obce ręce go dotykały. Rzucił w przestrzeń szybkie dzięki i oddalił się.

- To co. - Janek szturchnął Rune w ramię, kiedy sadowił się obok niego w loży. - Widzę, że pogodziłeś się z kumplami?

Delta wyglądał, jakby trafił szóstkę w lotka. Jego oczy świeciły się jak miliony monet, a uśmiech  był szerszy niż uśmiech samego Krausa.

- Chyba tak. Nawet pozwolili mi z nimi tańczyć.

- To supi.

- A wiecie, że ja i Jasiek też się pogodziliśmy? - Wtrącił się tryumfalnie Dejvi. - Więc może wypijemy za przyjaźń, co? Ja stawiam!

Reszta przyjęła propozycję Dawida z aprobatą. W końcu nikt z nich nie był takim idiotą, by odmawiać darmowego alkoholu. A skoro przyjaźnie, ogórki, króliki i inne takie zostały uratowane można patować dalej!

*********

O rety, jak bardzo jestem zażenowana wątkiem królika. Przecież wyszło żałośnie zamiast śmiesznie . I w ogóle niefajnie :|. Ja nie rozumiem swojego poczucia humoru, mogłoby toto się pozbierać i ułatwić mi życie oraz pisanie. Ale co zrobisz, jak nic nie zrobisz?